ครั้นพอตื่นพี่เฝ้า คะนึง
พึงร่ำรำพันถึง แผ่นฟ้า
แลน้ำที่ครามจึง ประพันธ์บท โคลงนา
ด้วยคิดถึงใบหน้า กนิษเจ้า สุดใจ ๚ะ