ทุกคราพอเที่ยงเข้า  หาวนอน
ครวญใคร่ถึงเตียงหมอน  ที่ห้อง
เพียงถ้วยหนึ่งดุจพร  ดึงสติ
ทว่าติดก็ต้อง  ดื่มซ้ำ ทุกวัน ๚ะ